หินแห่งความอัปยศที่เมืองมะริด

  • Print
 
ในเดือนพฤศจิกายนปีเดียวกัน เจ้าเมืองตะนาวศรีได้จัดเตรียมหินแผ่นหนึ่ง ตามพระราชโองการของพระเจ้าแผ่นดินมีข้อความจารึกเช่นเดียวกันกับหินที่กรุงศรีอยุธยา และนำหินนั้นไปที่เมืองมะริด วันที่ 12 ธันวาคม นายทหารคนหนึ่งได้ไปถามคุณพ่อบรีโกต์กับคุณพ่อเมแยร์ ซึ่งประจำอยู่ที่วัดนั้นว่า  จะให้วางหินนั้นในวัดตรงไหน คุณพ่อบรีโกต์ ตอบว่า “ท่านจะยอมให้วางหินนั้นตามพระราชโองการไม่ได้” และยังเสริมอีกว่า “พวกมิชชันนารีจะไม่ยอมปฏิบัติตามพระราชโองการในหินนั้น แม้จะต้องเสียชีวิตก็ตามที”
 
นายทหารแย้งว่า “คุณพ่อพูดถูก เหตุผลก็เข้าที แต่เราจำเป็นต้องปฏิบัติตามราชโองการ” อย่างไรก็ดี เขาได้นำเรื่องเสนอ เจ้าเมืองตะนาวศรี ในวันอาทิตย์ต่อมา เวลามิสซาคุณพ่อบรีโกต์  ได้อ่านหนังสือคัดค้านที่ท่านลงนาม พร้อมกับคุณพ่อเมแยร์และคุณพ่อดือบัว ได้มีการเจรจากันต่อมา ในที่สุดเจ้าเมืองมะริดพร้อมด้วยนายทหารหลายคนได้ไปหาพวกมิชชันนารี และ “อ้อนวอนรบเร้าอย่างสุภาพที่สุด” ให้ยินยอม แต่พวกมิชชันนารีก็หายินยอมๆไม่ ท่านเจ้าเมืองจะรบเร้าสักเท่าไร เขาก็ยังคัดค้านอยู่นั่นเอง
 
ที่สุดในวันที่ 7 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1750 ข้าราชการกับคนงานหลายคนได้นำหินมา “เขาได้ถือโอกาสที่ประตูเปิดอยู่ เอาหินเข้าไป แล้ววางในที่ดินของเราข้างซ้าย ข้างประตูใหญ่ของวัด  เขาได้ใส่กรอบไว้ในกระดานสี่แผ่น”  ด้วยการกระทำดังกล่าวนี้ รัฐบาลได้แสดงออกมาให้เห็นอย่างเป็นทางการว่า ต้องการที่จะห้ามคนสยามนับถือศาสนาคาทอลิก